Category Archives: nieuws

  • 14
    apr 19
  • -

Koos Snijder – In de schaduw van Westerbork

In de schaduw van Westerbork is een ontroerende geschiedenis van Koos Snijder over de zoektocht naar zijn biologische vader. Het is een eerlijk, kritisch verslag over het gewone dagelijks leven in de context van een opvoeding door NSB ouders die een verkeerde keuze maakten.

Kamp Westerbork was vanaf de bevrijding in april 1945 de eerste maanden het toneel van vergelding op iedereen die daar geïnterneerd werd. Ze werden terecht of soms onterecht verdacht van collaboratie. Velen hebben maanden tot jaren moeten wachten op hun gerechtelijke afhandeling en uitspraak. In die periode werden onschuldige kinderen (o.a. Koos Snijder) geboren en stierven gevangenen aan mishandeling en ondervoeding.
Het boek is een kritische terugblik in het schuldgevoel van kinderen van foute ouders die zich voor bezetter en vijand dienstbaar maakten. Winnaars van oorlogen schrijven de geschiedenis en oordelen over goed of fout, de verliezers zwijgen. Tijdens de bezetting was de echte scheidingslijn tussen goed of fout niet duidelijk. Het kwaad is bij ieder mens latent aanwezig. Volgens de Canadese schrijver Michael Ignatieff is de enige geschiedenis die echt bestaat opgetast in het geheugen van overlevenden.

Website auteur: Koos Snijder

Website uitgever: Mijnbestseller

Dit boek is eerder uitgekomen onder dezelfde titel, auteur: Cobus Sandema (pseudoniem)
Recensie: lees hier

  • 08
    apr 19
  • -

Oproep voor kleinkinderen van Duitse militairen

Gezocht: verhalen over Duitse opa’s

Een Duitse opa, je zal er eentje hebben of gehad hebben… Sinds de publicatie van ‘Mijn opa was een Duitser’ heb ik heel veel mensen gesproken over mijn Duitse opa. Het boek leverde heel veel positieve reacties op, naast heel wat ellende. Zo nu en dan geef ik een lezing en iedere keer vraag ik mij af wie ‘net als ik is’. Slechts een enkele keer geeft iemand toe ook een opa uit Duitsland te hebben, maar het blijft gevoelig. En toch wil ik wat met het thema. Voor een serie korte verhalen ben ik op zoek naar kleinkinderen van Duitse militairen en Nederlandse vrouwen (en natuurlijk Duitse Helferinnen en Nederlandse mannen, ze bestaan!). Ik wil graag in gesprek om jouw verhaal te noteren, online te publiceren en misschien zelfs tot een verhalenbundel te maken. Liever anoniem? Dat kan altijd. Ik wil een breed beeld van ons neer zetten. Want heel veel van ons worden nog te vaak ‘afgerekend’ op die ene opa.

Thema’s waar ik vragen over wil stellen zijn breed en misschien niet altijd even goed te beantwoorden. Zelf denk ik in de volgende richtingen: Hoe ga jij om met Bevrijdingsdag, de voetbalwedstrijden Nederland – Duitsland, het verleden in het algemeen en de oorlog in het bijzonder, was opa een last of juist niet? Wat leverde opa op? Was hij een verrijking? Kreeg je contacten met Duitse familieleden of juist helemaal niet? Had je leven er anders uit kunnen zien zonder die opa?

Kortom: wat zijn onze ervaringen als ‘derde generatie Duitse Nederlanders’? Ieder verhaal is natuurlijk uniek en altijd interessant om te horen. De afgelopen jaren heb ik gemerkt dat gesprekken met ‘ons soort mensen’ een aparte dynamiek kan hebben, met een soort eigen taal en eigen beeld van de oorlog. In mijn optiek hebben wij een bijzonder verhaal dat een breder publiek zou moeten kennen en beseffen. Ik meen dat wij iets te melden hebben, een verhaal aan anderen moeten vertellen. Oorlog lijkt wel zwart-wit maar, net als liefde, is dat het niet. Wij als kleinkinderen staan door de tijd verder van de oorlog af als onze ouders. Wij waren te jong om de naoorlogse periode van wederopbouw mee te maken, maar wij zijn wel opgevoed met verhalen over de oorlog en onze familie. Laten we deze verhalen delen.

Interesse om mee te doen? Leuk! Zullen we afspreken? Dat kan via lexiebabe[at]ziggo.nl of via  http://www.alexdekker.nl/

  • 03
    apr 19
  • -

Profielwerkstuk Sem Nijdam 6VWO

‘Het wordt tijd dat we het zwijgen opheffen. Het is te belangrijk om toch mensen te kunnen laten nadenken over ons leven. Want als wij niks vertellen, blijven de oude gedachtegangen over ons bestaan’ – Jeanne Diele-Staal

Niet de oorzaak, wel de gevolgen. Niet de schuld, wel de straf. Niets verkeerd gedaan en toch fout. Zo kan het leven van veel kinderen van NSB’ers worden beschreven. De Nederlandse bevolking had na de oorlog, en nu vaak nog steeds, geen oog voor de gezinnen die aan de kant van de bezetters hadden gestaan. Men zag deze NSB’ers als landverraders die gestraft en vergeten moesten worden. Maar wat moest men vinden van de kinderen van deze NSB’ers? Wat is er met deze kinderen gebeurd tijdens en na de oorlog? En hebben zij hier in hun verdere leven nog last van gehad?

Veel Nederlanders hebben nog nooit over deze kinderen nagedacht. Zelden kom je in de media iets tegen over deze groep kinderen. Daarnaast word er op scholen vrijwel geen onderwijs gegeven over de gevolgen van de oorlog voor NSB’ers en hun kinderen. Er is veel meer aandacht voor de gevolgen van de oorlog voor joodse mensen en mensen die in het verzet hebben gezeten. Daarom heb ik besloten om mijn profielwerkstuk te schrijven over kinderen van NSB’ers. Ik wilde graag meer weten over hoe het leven van deze kinderen er uit heeft gezien tijdens en na de Tweede Wereldoorlog. Daarnaast was ik benieuwd naar de wijze waarop de kinderen op latere leeftijd nog last hebben gehad van de keuze van hun ouders voor de NSB.

Mijn hoofdvraag is dan ook: ‘Welke invloed heeft het NSB-lidmaatschap van ouders in de Tweede Wereldoorlog gehad op het leven van hun kinderen?’.

Lees hier het volledige  Profielwerkstuk van Sem Nijdam 6VWO

(tekst- en beeldmateriaal © 2019 Sem Nijdam)

 

  • 02
    apr 19
  • -

Voor mijn prachtige, dappere dochters

In oktober 2018 las Monique van de Laar voor het eerst onderstaand gedicht, wat haar moeder voor haar en haar zus had geschreven in haar dagboek in 2005.

Dit gedicht heeft ze nooit met haar dochters gedeeld.

Monique heeft dit gedicht voor het eerst voorgedragen op de donateursdag van de Stichting Werkgroep Herkenning d.d. 30 maart 2019.
De aanwezigen werden geraakt door dit ontroerende gedicht.

Monique wilde hiermee haar moeder alvast een stukje erkenning en een stem geven. Haar moeder is in haar hoofd nooit vrij geweest….

(Overname met bronvermelding is toegestaan)

De ouders van Monique zijn beiden kinderen van ‘foute’ ouders in de WOII.
U kunt meer lezen op haar persoonlijke website:  www.moniquevandelaar.nl

 

English version available: FOR MY WONDERFUL, BRAVE DAUGHTERS

 

 

VOOR MIJN PRACHTIGE, DAPPERE DOCHTERS         6 NOVEMBER 2005

Zoekend, strijdend,
Fysiek en emotioneel lijdend.

Momenten van kille eenzaamheid,
hunkerend naar ’t eind,
van de zoektocht naar zichzelf.

Zich losworstelend vanuit ’t gewelf
van hun beperkende opvoeding
met een negatief zelfbeeld als herinnering.

Zoekend naar bevestiging, warmte en genegenheid
En naar ’t, voor de buitenwereld lijkt
bij de verkeerde personen
waarbij ze zichzelf nog niet konden tonen
maar door agressief gedrag
uit tomeloze onmacht
hun verdriet en pijn overschreeuwen
daarmee zeggend: “Gooi me niet voor de leeuwen

ik wil dat je míj ziet
met al m’n ingehouden verdriet
angsten en radeloze onzekerheid
houd me vast, geef me je begrip en tederheid!”

In hun fysieke volwassenheid
van binnen nog schreeuwend als in de tijd
van ’t onbegrepen kind
dat eenzaam en alleen een weg in de wereld vindt
besluiteloos, dan weer ’n zeker weten
groeiend terwijl telkens oude wonden worden opengereten.

Toch wordt heel langzaam met leeuwenmoed
de storm die van binnen woedt
steeds meer ’t zwijgen opgelegd
en laten ze waar ze aan waren gehecht,
– hun negatieve zelfbeeld, ontstaan in hun vroege kinderjaren –
in de woelige baren
van de Levenszee ten onder gaan
Ook ik sluit me met hen als voorbeeld hierbij aan !!!!!

M’n prachtige meiden en ik, ouwe Grijze
We kunnen en zullen vechten, ieder op z’n Eigen – Wijze !!

Geertruida Maria Weber
26 april 1935 – 23 januari 2017

 

 

  • 22
    dec 18
  • -

Documentaire: Ans bezoekt opnieuw Westerbork

In deze indringende documentaire bezoekt Ans het Herinneringscentrum Kamp Westerbork.
Bij de rondgang over het terrein en langs gebouwen vertelt zij over haar eerdere persoonlijke ervaringen tijdens de periode van internering.
Van 24 april 1945 tot 1 december 1948 kreeg Kamp Westerbork de functie van interneringskamp voor collaborateurs of hen die daarvan verdacht werden.

Deze film is een initiatief van Stichting Werkgroep Herkenning

© 2018   Stichting Werkgroep Herkenning   Alle rechten voorbehouden  (zie aftiteling)

 

 

  • 05
    dec 18
  • -

Oproep tot excuses voor behandeling ‘moffenmeiden’ II

Stichting Werkgroep Herkenning stuurde op 24 oktober 2018 een brief aan premier Rutte met een oproep aan de regering om in navolging van de Noorse premier Solberg excuses aan te bieden voor de vernederingen die Nederlandse ‘moffenmeiden’ na de bevrijding ondergingen. Hierop ontving het bestuur van Herkenning een uitnodiging van Staatssecretaris Blokhuis van VWS voor een gesprek. Op 4 december jl. spraken wij met de staatssecretaris. In het gesprek was gelegenheid voor toelichting van ons verzoek en vond een open gedachtenuitwisseling plaats over verwerking van het oorlogsverleden door de Nederlandse samenleving. We hebben een eerste stap naar erkenning gezet en kijken uit naar het vervolg.

05 december 2018

Volgende -- Vorige

Rubrieken

ARCHIEF

ZOEKEN

GESCHIEDENIS

STEUN AAN SWH

PERS

OVERZICHT

Laatste nieuws

Copyright 1982 - 2023 Stichting Werkgroep Herkenning 

EnglishGermanFrenchDutch