Graag aandacht voor het persoonlijke verhaal van onze donateur en tevens vrijwilliger bij Stichting werkgroep Herkenning: Nadine. Zij heeft met behulp van DNA-onderzoek haar Duitse grootvader gevonden.
Sinds enkele jaren ben ik lid van de werkgroep. Ik ben het kleinkind van een Duitse militair die in 1944/45 een kortstondige relatie heeft gehad met mijn oma in Den Haag, waaruit, net na de oorlog, mijn moeder geboren is. Zij werd ter adoptie afgestaan/afgenomen en kwam in huis bij het gezin van de oudste zus van mijn biologische oma. Als kind merkte ik al dat er dingen in de familie waren waar niet over gesproken diende te worden. Ook viel mij op dat mijn moeder en ik totaal niet op de rest van haar familie leken. Ik voelde me daar altijd een vreemde eend in de bijt met mijn donkere uiterlijk. Zij waren overwegend blond met blauwe ogen.
Uiteindelijk heeft mijn moeder mij de waarheid verteld en vanaf dat moment was ik vastbesloten meer over mijn biologische opa en oma te weten te komen.
Mijn oma was zo gevonden. Die leefde destijds nog en woonde in Rotterdam. Ze kon echter alleen vertellen dat haar vroegere liefde Erwin heette, hoe hij eruit zag en wat zijn functie ongeveer geweest moet zijn, aangevuld met wat anekdotes. Ook andere familieleden van mijn oma, waaronder haar zoon van een andere man, konden of wilden niet helpen. Het gebrek aan gegevens maakte dat ik geen stap verder kwam in mijn zoektocht.
In 2021 heb ik een aantal dna-testen bij mijn moeder afgenomen. Met een hoogste dna-match van slechts 2% (die niet mee wilde werken) en een groot aantal hele kleine, zelfs van maar 0,2%, stuitte ik begin vorig jaar bij toeval op de stamboom van mijn opa, die door zowel zijn kleindochter als zoon online was gezet. Na lang wikken en wegen besloot de zoon, mijn oom, begin dit jaar een dna-test te doen en daaruit bleek dat mijn vermoeden klopte: Hij was de halfbroer van mijn moeder.
Nu ruim een half jaar later heb ik met veel Duitse familieleden kennisgemaakt en ben ik veel over mijn opa, die overigens gewoon Heinrich bleek te heten en geen Erwin, te weten gekomen. Het meest bijzondere is wel dat mijn moeder en ik heel veel op hem lijken. Ook ons donkere uiterlijk komt van hem. Jullie begrijpen hoe bijzonder het is om eindelijk te weten waar je roots liggen.
In diezelfde periode heb ik ook, via dna, de Duitse vader gevonden van een meneer die een tijd geleden een oproep in de krant had geplaatst. Binnenkort verschijnt er een artikel in diezelfde krant van ons beider verhaal. We vonden zijn vader en mijn opa in de week van mijn vijftigste verjaardag, met twee dagen tussenpoos. Heel bijzonder.
Daar bleef het niet bij. In juni ontving ik een mail van Herman Schouten die hulp vroeg bij de zoektocht naar de onbekende, vermoedelijk Duitse opa van een ander lid. Aangezien de moeder van dit lid in dezelfde stad was geboren en als ik , hoopte Herman dat ik bij de zoektocht zou kunnen helpen.
Na een paar maanden hebben we, via dna, deze opa (overigens bleek hij geen Duitser, maar een Nederlander) ook gevonden.
Hoewel ik het ook druk heb met mijn werk en mijn gezin, merk ik dat ik meer wil doen met mijn opgedane kennis mbt dna-onderzoek en de Duitse genealogie/geschiedenis. Zeker als ik daarmee mensen kan helpen met hun jarenlange zoektocht naar wie hun Duitse vader/opa (soms ook moeder/oma) was. Helaas lijkt deze groep in Nederland nog steeds onderbelicht te zijn en buiten de boot te vallen. Er zijn allerlei opsporingsprogramma’s en een aantal dna-detectives, maar als het gaat om het opsporen van die onbekende Duitse vader of opa lijkt het alsof er minder animo voor bestaat dan wanneer het gaat om een geallieerde vader of opa. Deels is dit te verklaren door het geringere aantal Duitsers wat een dna-test laat doen en het daardoor moeilijker is om een dna-link te leggen, maar vooral ook vanwege het feit dat het onderwerp bij het grote publiek, nog steeds, te beladen is. Althans, dat is mijn mening. Ik vind dat deze groep het ook verdient om te weten wie hun onbekende familielid is, ongeacht aan welke kant dit heeft gevochten tijdens de oorlog. Gelukkig verschijnen er wel steeds meer boeken en verhalen van ervaringsdeskundigen.
Graag wil ik specifiek iets met het onderwerp “Duits dna” doen voor donateurs en lotgenoten en hen helpen hierbij.
Ik hoor het graag!
Mvg,
Nadine
