Stichting Werkgroep Herkenning
Door omstandigheden is het helaas niet meer mogelijk nieuwe forumleden te registreren.
Bestaande forumleden hebben voorlopig wel gewoon toegang tot het forum van Stichting Werkgroep Herkenning.
Onze donateurs hebben over deze wijziging inmiddels een bericht ontvangen.
20 juli 2017 SWH
Symposium “Het gezicht achter de NSB”
Op 6 april jl. bezochten wij dit symposium, dat gehouden werd in ’s Gravenzande. Het symposium was georganiseerd door drs. Philip van den Berg, die als historicus jarenlang onderzoek heeft gedaan naar de beweegredenen van Westlanders lid te worden van de NSB.
Het boek over zijn bevindingen kwam onder de titel “Kring 71: de NSB in het Westland” op dezelfde datum uit. Een recensie van dit boek zal in ons Bulletin opgenomen worden.
Op deze plaats willen wij volstaan met een weergave van onze indrukken van het gehouden symposium. Wij waren buitengewoon geïnteresseerd hoe in het Westland werd aangekeken tegen de rol van de NSB voor, tijdens en na de oorlog. Om met Carla te spreken: “Als kind van een NSB-er uit het Westland werd ik buiten de gemeenschap gesloten, vanwege de rol van mijn vader tijdens de oorlog. NSB-ers waren landverraders en die uitsluiting heeft een groot stempel gedrukt op mijn ouders en mij, als kind. Het onderwerp was jarenlang taboe”.
Wij waren dus benieuwd of dat taboe in het Westland was doorbroken. Het moet gezegd, wij hebben een buitengewoon goede dag gehad. We konden het verhaal over onze lotgevallen in onze jeugd en daarna, goed kwijt aan de Westlanders die het symposium bezochten. We ondervonden een coöperatieve houding bij onze zoektocht een scherper beeld te krijgen van wat er vooral in de periode direct na de oorlog met de ouders van Carla is gebeurd. Het hoeft geen betoog dat dit voornamelijk mensen waren die vanuit hun betrokkenheid in en bij de Stichting Regionaal Geschiedkundig onderzoek(SRGO) op zoek zijn naar “feiten” in plaats van “meningen”. Maar ook vanuit oprecht meeleven met de kinderen van “foute” ouders, die tot op heden de gevolgen ondervinden van de keuzes, die hun ouders hebben gemaakt. Dat motiveert hen om zoveel mogelijk informatie boven water te halen om een evenwichtiger beeld te scheppen van de keuzen, die mensen in de Tweede Wereldoorlog maakten. In hun zoektocht worden ook zij vandaag aan de dag nog geconfronteerd met het taboe dat rust op het oorlogsverleden van de als “foute burgers” gemerkte Westlanders.
In een viertal lezingen werd het thema van het symposium “Het gezicht achter de NSB” gepresenteerd.
Voor verslag zie: Symposium Het gezicht achter de NSB (tekst- en beeldmateriaal © 2017 C. van der Kruijt – Iwema)
Een ingezonden Engelstalige scriptie, geschreven door Juul Fleur de Nijs.
Introduction to my story:
It is clear by the research I have done that we, in the Netherlands, care very much about war victims and that we are willing to go the extra mile. Unlike many other countries that got struck by World War 2, the Netherlands has subsidised research on the causes and effects of war induced psychological traumas. We also support war victims in a way that goes far beyond the support these war victims receive in other countries, and we even have a law to make sure the victims are taken care of called ‘The law of the persecuted’ from 1973. This law speaks of ‘a societal duty of solidarity with the victims of persecution’. This law forms the foundation of a system of aid, retirement arrangements, clinics and self-help groups.
In my research I discovered that not only the war generation, but even the generation born after the war, the ones who suffer from the ‘don’t see but hear’ effect, can have war induced scars that can sometimes be so deep that they are passed on for generations.
Someone I talked to rephrased this beautifully, at least I thought so, into: ‘Mensen kunnen krassen oplopen.’ (People can accrue scratches). This can have variations of severeness, for example, the kind of scratches you get emotionally when you walk past a branch covered with thorns, that only stings a little and are just annoying, to the kind that are so deep they probably won’t heal anymore.
I learned from my investigations, but even more from talking to all these war victims, how to get out of the war. And by the way those people were sitting across from me, telling their story, I learned that the impact of the war and how to deal with it, completely depends on the person you are. Some have been through things so forceful and horrible that I would not be able to sit so calmly across a stranger, blurting all my deepest, darkest memories out. Nevertheless, they were all very willing to answer my dreadful questions in exchange for a little interest and their hope of helping someone (in this case me) with their story.
Voor scriptie zie: pdf document (tekst- en beeldmateriaal © 2017 J.F. de Nijs)
Niemand kent de grootste begraafplaats van Nederland
Uitzending: vrijdag 5 mei 2017, 19:25 uur bij de NTR op NPO2
Website: www.2doc.nl
Interview met regisseur van de documentaire: https://l1.bbvms.com/view/video/2792428.html
Documentaire te zien via Limburg1: Het zijn maar Duitsers bron: https://l1.nl/gemist/
De Tweede Wereldoorlog heeft Limburg een controversiële erfenis toebedeeld: bijna 40.000 graven van gesneuvelde militairen. Op het bekende Magraten liggen 8.301 Amerikaanse bevrijders, maar weinig mensen weten dat verderop 31.598 ‘vijanden’ liggen op de Duitse Militaire begraafplaats van Ysselsteyn. In het gastenboek staat te lezen: ‘Duitse soldaten, niemand huilt om u! Niemand!’. In de documentaire “Het zijn maar Duitsers” vraagt regisseur Bart Hölscher zich af of dit waar is. Wie legt al die verse bloemen bij de graven?
Hölscher groeide op in Limburg, niet ver van Ysselsteyn, maar wist tot een paar jaar geleden niet van het bestaan van de graven. Geïntrigeerd door dit verzwegen, grootste kerkhof van Nederland sprak hij met buurtbewoners, de beheerder, nabestaanden, een oud-SS’er en met een antifascist. Die laatste is keihard in zijn oordeel: “Hier liggen allemaal nazi’s. Wat mij betreft worden ze allemaal een paar kilometer verderop, aan de andere kant van de grens, gedumpt.” De hoogbejaarde oud-SS’er Karl-Heinz Henschel, nog een jongen tijdens de oorlog, wil het graf van zijn voormalige maten bezoeken, maar durft niet omdat hij bang is voor zijn emoties.
Haatgevoelens van Nederlanders jegens Duitsers zijn na zeventig jaar voor een groot deel verdwenen, Duitse namen worden niet meer direct in verband gebracht met de oorlog. Tegelijk weten Nederlanders heel weinig over de verliezen en trauma’s aan Duitse zijde. Bij het graf van haar overgrootvader vraagt de achterkleindochter van een gesneuvelde parachutist zich vertwijfeld af: “Moet ik trots zijn of moet ik droevig zijn? Moet ik bitter zijn? Moet ik me schamen dat hier een lid van mijn familie ligt?” In persoonlijke verhalen toont de documentaire dat de oorlog ook in Duitsland niet zwart-wit beschreven wordt en generaties lang doorwerkt. Is er inmiddels ruimte voor nuance in ons beeld van de daders, de verliezers, de vijand?
Regie: Bart Hölscher
Productie: Hans Heijnen Films, L1 en NTR
“Het zijn maar Duitsers” is geplaatst voor herhaling op 6 mei om 11.05 uur
Deze productie kwam tot stand met een bijdrage van het Mediafonds
Auteur Orendi duikt in de geschiedenis van zijn vader: slachtoffer, held of dader? Dit nieuwe boek verschijnt op 31 maart 2017.
Voor bericht van uitgever zie pdf document
Isabel van Boetzelaer
Een familiekroniek over de adellijke families Van Boetzelaer en Von der Recke Alexander Münninghoff, auteur van de bestseller De Stamhouder schreef over Oorlogsouders: ‘Een monumentale bijdrage aan het voortschrijdend inzicht in onze geschiedenis. Hoe liefde en objectiviteit toch samen kunnen gaan is weergaloos beschreven.’ Eind jaren dertig raakt Willem, baron van Boetzelaer in pro-Duitse invloedssferen. Tijdens de oorlog neemt hij dienst bij de Waffen SS. Hij strijdt tegen de Russen. Terug in Nederland aanvaardt hij een rechercheursbaan bij de onder Duitse dominantie staande Haagse politie – met vreselijke consequenties. Na de oorlog wordt Willem ter dood veroordeeld, later omgezet in levenslang. Isabels Duitse moeder, Ingrid, baronesse von der Recke, groeit op in een welstandig Pruissisch gezin. Haar vader verzet zich, waar mogelijk, tegen het nazisme. Aan het einde van de oorlog onderneemt Ingrid een bizarre vlucht. Ze belandt in Amerikaanse en vervolgens in Russische gevangenschap. Tijdens de communistische bezetting raakt de familie von der Recke alle bezittingen kwijt, waaronder het stamslot. Jarenlang leeft men in bittere armoede. Wanneer Willem (pas vrijgelaten in 1957) en Ingrid elkaar ontmoeten zijn beiden zwaar getekend door hun belevenissen in en na de oorlog. Samen trachten ze, gebukt onder hun verleden en omringd door een hen vijandige wereld, een nieuw bestaan op te bouwen. Isabel van Boetzelaer, het enige kind van Willem en Ingrid, ervaart dat haar ouders’ littekens ook haar pijn doen. Ze begint een speurtocht – een ‘odyssee’ in eigen bewoordingen – naar wat Willem heeft bezield om zo hardnekkig aan de verkeerde kant te staan. Ook stuit ze op de ongelooflijke avonturen van haar moeder tijdens de oorlog. Hoe slaagden Willem en Ingrid er in samen de trauma’s uit hun verleden en heden te verwerken? Oorlogsouders is spannend en vaak aangrijpend, geschreven door een geboren verteller. Ad van Liempt scheef over dit boek: ‘Ik lees veel familiegeschiedenissen en oorlogsmemoires, maar dit hoge niveau komt zelden voor.’ Isabel, barones van Boetzelaer (1961) danste bij het Nationale Ballet. Een rugblessure zorgde ervoor dat ze het roer moest omgooien. Ze volgde een studie communicatiewetenschappen. Nu verzorgt ze nu trainingen in de Duitse taal en personal language coaching.
Verschenen in 2017
Genre Literaire non-fictie
Aantal pagina’s 288
Laatste editie 20 maart 2017
Uitgeverij Just Publishers
ISBN 9789089750181
