Oorlogsmonumenten in Beeld via een App

De foto’s zijn soms van een bedrieglijke alledaagsheid: Duitse militairen die zich op het Rokin opmaken voor een rondvaart, toeristen die op de Dam poseren voor borden die verwijzen naar Duitse instanties, militairen die zich ter hoogte van het Carlton Hotel (dat later bij een bombardement zou worden verwoest) van bloemen voorzien, een Duitse en een Nederlandse onderofficier aan een terrastafel op het Rembrandtplein. ‘Alles is vergeven!’ luidde het oorspronkelijke onderschrift van deze krantenfoto.
Lees Verder

Pro- en anti-NSB in één gezin

Luuc Kooijmans schrijft meeslepend relaas van een verscheurd gezin

recensie: Iedereen in het gezin van opa Kooijmans zweeg na de oorlog: het verleden was te belastend. Kleinzoon Luuc zocht uit wat er is gebeurd. Dat heeft een meeslepend relaas opgeleverd.
Door Ad van Liempt 25 september 2015,

Dat de keuzes van Nederlanders voor of tegen de NSB tijdens de oorlog gezinnen hebben verscheurd – dat hebben we vaker gelezen. De ene broer in het verzet, de andere bij de Waffen SS, dat kwam voor. Er is een verhaal bekend over een Rotterdams gezin waar vader met krijt een streep door de kamer trok om het pro-NSB-kamp van het anti-kamp te scheiden. Maar zelden is de verstikkende atmosfeer in een verscheurd oorlogsgezin zo indringend beschreven als door historicus Luuc Kooijmans in Het geheim van de Valeriusstraat.

Lees Verder

Kinderen van Duitse Soldaten – ‘Moffenkinder nannte man uns’

Sie sind die Söhne und die Töchter von Wehrmachtssoldaten. Als sie in den Niederlanden aufwuchsen, wussten sie nicht, wer ihre Väter waren. Alle anderen aber tuschelten: Drei erzählen von ihrem Schicksal.

Monika Diederichs
Meine Tante hat mich „Moffenkind“ genannt. Ich verstand das nicht. Damals kannte man ja noch diese gemütlichen Handwärmer, die hießen „moffen“. Aber so, wie meine Tante es sagte, klang es gemein. Das war nicht das einzige Rätsel meiner Kindheit. Wenn wir bei meiner deutschen Oma waren, gingen wir jeden Tag auf den Friedhof, und da stand mein Name auf einem Grabstein! Ich konnte ja kein Deutsch, und meine Oma sprach natürlich kein Niederländisch. Ich wusste nicht, dass Aloys Diederichs, der dort begraben lag, mein leiblicher Vater war. Und ich konnte nicht lesen, was genau in den Stein gemeißelt war: nämlich, dass er eine Tochter namens Monika hinterlasse. Das war ich, geboren im Juli 1945.

Lees Verder