Stichting Werkgroep Herkenning
Jelle Brandt Corstius bezoekt een bijeenkomst van SS’ers, een Letse partizaan en de stad Dagauvpils, waar negentig procent van de bevolking Russisch is. Hoe de geschiedenis bepaalt bij welke bevolkingsgroep men hoort. De uitzending is te zien bij de NPO.
De foto’s zijn soms van een bedrieglijke alledaagsheid: Duitse militairen die zich op het Rokin opmaken voor een rondvaart, toeristen die op de Dam poseren voor borden die verwijzen naar Duitse instanties, militairen die zich ter hoogte van het Carlton Hotel (dat later bij een bombardement zou worden verwoest) van bloemen voorzien, een Duitse en een Nederlandse onderofficier aan een terrastafel op het Rembrandtplein. ‘Alles is vergeven!’ luidde het oorspronkelijke onderschrift van deze krantenfoto.
Lees Verder
Auteur Luuc Kooijmans
Soort Met illustraties
Taal Nederlands
Uitgever Prometheus Bert Bakker
Pagina’s 304
Datum September 2015
ISBN13 9789035137967
Telkens wanneer Luuc Kooijmans als kind de huiskamer van zijn grootouders in de Amsterdamse Valeriusstraat binnenstapte, werd zijn blik onweerstaanbaar getrokken door een portret aan de muur. Statig ingelijst hing daar een uitvergrote foto van een jongen die dromerig voor zich uit staarde. Dat is oom Wim, werd hem verteld, die is in de oorlog door de Duitsers doodgeschoten. Meer kreeg hij niet te horen: zo prominent als het portret aan de muur was gehangen, zo onbespreekbaar bleek het verhaal erachter. Hij besloot uiteindelijk zelf op zoek te gaan naar het tentoongestelde geheim.
Luuc Kooijmans schrijft meeslepend relaas van een verscheurd gezin
recensie: Iedereen in het gezin van opa Kooijmans zweeg na de oorlog: het verleden was te belastend. Kleinzoon Luuc zocht uit wat er is gebeurd. Dat heeft een meeslepend relaas opgeleverd.
Door Ad van Liempt 25 september 2015,
Dat de keuzes van Nederlanders voor of tegen de NSB tijdens de oorlog gezinnen hebben verscheurd – dat hebben we vaker gelezen. De ene broer in het verzet, de andere bij de Waffen SS, dat kwam voor. Er is een verhaal bekend over een Rotterdams gezin waar vader met krijt een streep door de kamer trok om het pro-NSB-kamp van het anti-kamp te scheiden. Maar zelden is de verstikkende atmosfeer in een verscheurd oorlogsgezin zo indringend beschreven als door historicus Luuc Kooijmans in Het geheim van de Valeriusstraat.
Donateursdag 2015
op vrijdag 20 november 2015
in Amersfoort
Lees Verder
Sie sind die Söhne und die Töchter von Wehrmachtssoldaten. Als sie in den Niederlanden aufwuchsen, wussten sie nicht, wer ihre Väter waren. Alle anderen aber tuschelten: Drei erzählen von ihrem Schicksal.
Monika Diederichs
Meine Tante hat mich „Moffenkind“ genannt. Ich verstand das nicht. Damals kannte man ja noch diese gemütlichen Handwärmer, die hießen „moffen“. Aber so, wie meine Tante es sagte, klang es gemein. Das war nicht das einzige Rätsel meiner Kindheit. Wenn wir bei meiner deutschen Oma waren, gingen wir jeden Tag auf den Friedhof, und da stand mein Name auf einem Grabstein! Ich konnte ja kein Deutsch, und meine Oma sprach natürlich kein Niederländisch. Ich wusste nicht, dass Aloys Diederichs, der dort begraben lag, mein leiblicher Vater war. Und ich konnte nicht lesen, was genau in den Stein gemeißelt war: nämlich, dass er eine Tochter namens Monika hinterlasse. Das war ich, geboren im Juli 1945.
